Van Elvis Presley tot JFK, een biertocht door het Diepe Zuiden van de VS

Van Elvis Presley tot JFK, een biertocht door het Diepe Zuiden van de VS

Op 2 november sta ik gepakt en gezakt op de luchthaven van Zaventem met bestemming Memphis. Samen met mijn collega plannen we een tiendaagse tocht door het Diepe Zuiden van de VS vooraleer we deelnemen aan een conferentie in Fort Worth, Texas. Een unieke gelegenheid om dit deel van de VS te verkenne. Enkel de eerste overnachting te Memphis en de huurwagen is vastgelegd. Voor de rest hebben we geen concrete reisplannen en hebben we begot geen flauw benul wat ons te wachten staat in dit onbekende – niet toeristische deel – van de VS. De enige must is dat we op 19 november in Forth Worth moeten zijn. Uiteindelijk zullen we deze ‘Funky Town’ bereiken na 3000km omzwervingen langs Tennessee, Arkansas, Mississippi, Louisiana en Texas. Onderweg verdiepen we ons vooral in de sporen van de Burgeroorlog, de prachtige natuur en natuurlijk de lokale bieren.

De eerste stop is een pure ‘tourist trap’ : Graceland. Ook al zijn we absoluut geen Elvisfans,  men zegt dat je Graceland moet gezien hebben als je in de buurt van Memphis bent. Graceland ligt aan een drukke boulevard en de omgeving is oer-Amerikaans : diverse motels, 2 vliegtuigen van Elvis, diverse oldtimers van Elvis en natuurlijk de obligate toeristenshops. Je vindt hier ondergoed met Elvis op, vuilnisemmers met Elvis op, maar geen Elvisbier...gelukkig misschien. We besparen ons de moeite van het domein binnen te gaan en één van de drie miljoen bezoekers per jaar te worden.

Memphis is de volgende bestemming. Memphis is een arme stad. Je hebt hier een flashback uit de jaren ’70 met leegstaande huizen en groezelige bars waarvan de fameuze ‘Beale street’ de exponent is. Dit is een straat vol bars recht uit een gangsterfilm geplukt waar blues en jazz ontstaan zijn. BB King, Louis Armstrong en vele andere muzieklegendes begonnen hier aan hun rijke carrière te timmeren en ik heb de indruk dat hun geest hier nog steeds rondhangt bij de overwegend zwarte bevolking. Tijd voor lunch met de lokale specialiteit ‘porkchops’. Memphis is nu éénmaal de BBQ hoofdstad van het varkensvlees.

Een heerlijk lokaal biertje glimlacht me toe : Ghost River Golden Ale van de brouwerij Ghost River Brewing uit Memphis.  Volgens de brouwerij is het vooral het verfrissende karakter van het lokale water uit de ‘Ghost River’ dat het bier een meerwaarde geeft. Persoonlijk vind ik dit blonde bier best lekker, zonder meer. De gebruikte Duitse hopsoorten (Munich) en de caramelmout geven dit bier een evenwicht tussen de zoetigheid die je aanvankelijk proeft en de droge nasmaak.  Ik herken de geur van brooddeeg en grassige, gekruide hopsoorten, maar het is moeilijk te herkennen welke exact. Zonder twijfel een aangenaam bier bij een salade of een lichte maaltijd, maar bij een overvloedige portie ‘porkchops’ valt dit biertje te licht uit.

Via de gietijzeren brug over de Mississippi rijden we Arkansas binnen. De staat is zijn bijnaam ‘nature state’ zeker waard. Prachtige bergketens met een overdosis aan natuurpracht. Jammer genoeg geen hoogvlieger op vlak van lokale bieren.  Arkansas is het land van de diepgelovige, blanke ‘Hillbilly’s’ die in afgelegen dorpen leven zoals honderd jaar geleden. In sommige delen van de staat is alcohol zelfs verboden. In elke straat vind je wel een kerk, maar een lokaal café vinden is iets moeilijker.

Uiteindelijk vinden we in Hot Springs (een kuuroord) toch een bar waar je een rijk aanbod aan Amerikaanse bieren van microbreweries vindt. Mijn keuze valt op de Atlas IPA van brouwerij Marshall Brewing Company uit het naburige Tulsa, Oklahoma.  Dit bier van 6,5% vol. alc. is een typische IPA en is zijn naam zeker waard. Het bier heeft een aangename hopgeur en aroma. Gebruikte hopsoorten zijn Columbus, Amarillo en Cascade die perfect geblend zijn waardoor de fruitige toetsen deze aangename ale tot een hoogtepunt brengen. Volgens mij een ideaal biertje bij iets kruidigere gerechten zoals Mexicaanse og Cajungerechten.

Na twee dagen vol natuurpracht besluiten we de Mississippi opnieuw over te steken en rijden we de staat Mississippi binnen. Het is duidelijk dat deze rivier de leidraad wordt van onze reis en vroeger de levensader van de VS was. Arkansas was blank en arm. Mississipi is zwart en arm. Het is ongelofelijk hoeveel armoede je hier ziet. Kleine steden zoals Greenville en Port Gibson liggen er verlaten bij. Mensen wonen in bouwvallige huisjes, caravans of erger. Talloze kilometers rijd je langs parken vol woonwagens en caravans. De crisis heeft hier keihard toegeslagen. Naast de armoede valt vooral de zwaarlijvigheid op. Obesitas is hier duidelijk een kwaal...en niet een klein beetje. Totaal geen verrassing als je de “American way of life” ziet. Zelfs de groenten op mijn oversized maaltijden zijn gefrituurd en werkelijk alles (zelfs banken) zijn drive-in.

Gelukkig heeft Mississippi ook de Natchez Parkway Trail (een prachtige weg door de bossen helemaal van Nashville, Tennessee tot Natchez, Mississippi). Een weg met prachtige fauna & flora kronkelt zich langs diverse natuurreservaten .

Op het militair kerkhof van Vicksburg word ik werkelijk met verstomming geslagen. In Vicksburg vond de grootste veldslag in de Amerikaanse burgeroorlog plaats tussen de Noordelijken en de Zuidelijken. Het kerkhof is 26km (!!!) lang en je kan met de auto  tussen de talrijke monumenten, mausolea,  oorlogsboten, kanonnen en natuurlijk grafzerken rijden. Echt een must voor iedere liefhebber van veldslagen en oorlogen.

Tijd om opnieuw aan te knopen met de lokale biercultuur. Na de talrijke katoenvelden zijn we nu in de streek van de pecannoten aanbeland. In een donkere kroeg recht uit de sixties met rode tafelkleedjes met wille bollen, een antieke kassa en toog incluis probeer ik het lokale bier Lazy Magnolia Southern Pecan van Lazy Magnolia Brewing Company uit Kiln, Mississippi. Dit is een absolute topper en mijn favoriet. Het is bij mijn weten het enige bier in de wereld gebrouwen met volledige, geroosterde pecannoten. De pecannoten geven een extra notig karakter aan deze brown ale en extra diepgang in het smaakprofiel. Het is een lichtgehopt bier zodat de moutigheid, karamel en notige smaken de mogelijkheid hebben om hun rijk smaakpallet te tonen. Hopsoorten zijn Domestig Nugget en Willamette. De kleur is donker mahagony. Noten zijn doorgaans heel moeilijk te gebruiken in bier door het hoge oliegehalte, maar de brouwers van dit bier, Mark en Leslie Henderson, hebben dit toch mooi kunnen oplossen.

Tijd om de Mississippi verder af te ‘rijden’ op zoek naar de volgende staat op ons lijstje, Louisiana. Het is duidelijk dat dit een rijkere staat is. Op de weg naar de hoofdstad Baton Rouge rij je kilometers langs olieraffinaderijen. Baton Rouge heeft duidelijk niet alleen zijn naam, maar ook zijn ‘joie de vivre’ overgenomen van de vroegere Franse bezetters.

Het Franse karakter is nog steeds aanwezig en in plaats van bruine kroegen vind je er bistro’s  met niettemin een rijke bierkaart. Overal kom je Stella Artois en Hoegaarden tegen, maar ik besluit logisch gezien voor twee lokale bieren te gaan. Eerste keuze is het bier met de prachtige naam LA 31 Bière Pâle van de Bayou Teche Brewing Company  uit Arnaudville, Louisiana. De brouwers gebruiken Europese mout (o.a. Pilsner, Vienna, Biscuit) en Amerikaanse hop (Liberty) en gist. Het is een American pale ale dat volgens een nieuwe stijl gebrouwen wordt en omschreven wordt als Bière Pâle of Louisiana Pale Ale. Het heeft  biscuit moutige, kruidige & hoppige geuren en een zachte bitterheid. Het bier past perfect bij de lokale Cajunkeuken : rode bonen met rijst, jambalaya, Creoolse garnalen, kip en worstengumbo, krab en ettoufee. Dit was zonder meer een verademing van keuken na de gefrituurde kost in Tennessee, Arkansas en Mississippi. Een mix van Franse keuken en Creoolse keuken hebben een eigen Cajunkeuken gecreëerd met voornamelijk zeevruchten, vis en diverse pikante ingrediënten.

Om mijn mond te blussen besluit ik voor een tweede streekbier te gaan, namelijk  Parish Envie Pale Ale gebrouwen door Parish Brewing Company uit Broussard, Louisiana. Parish Envie Pale Ale is een niet-gepasteuriseerd bier  gebrouwen met Pacific Northwest hopsoorten zoals Citra. Bloemige, grassige, citrusaroma’s drijven naar boven. Proef ik hier zelfs een beetje marshmallow ? Dryhopping geeft het nog extra aroma waarvan de meeste macro brouwerijen enkel kunnen dromen. De naam Envie (“on-vee”) is een verbasterd cajun woord van het Frans en betekent zin hebben in. Andere bieren van de brouwerij zijn Canebrake (wheat ale), South Coast (Session Amber Ale), Farmhouse IPA (Belgian Style Ale) en Dr. Hoptagon (Black IPA).

Het deel ‘Plantation Alley’ tussen Baton Rouge en New Orleans is zonder twijfel één van de hoogtepunten van mijn reis. Je rijdt langs een prachtige route van de ene suikerrietplantage naar de volgende. Het is duidelijk dat op het hoogtepunt (of dieptepunt) van de slavernij dit deel van de VS één van de rijkste delen van het land was met prachtige herenhuizen, landerijen, maar natuurlijk ook veel armoede en leed onder de zwarte slaven. Het ene neoklassieke gebouw is al pompeuser en grootser  dan het andere. Het landgoed rond het hoofdgebouw is vaak honderden hectares groot vol prachtige Amerikaanse eiken en andere lokale fauna en flora. Op de landerijen bevinden zich dan de kleine hutjes waar de slaven vroeger verbleven. Suikerriet,  pecannoten en katoen hebben deze regio duidelijk veel geld opgebracht en nu is het het zwarte goud, olie, dat welvaart brengt. Uiteindelijk belanden we in New Orleans, stad van de jazz, Mardi Gras, de typische gevelwoningen en jammer genoeg ook orkaan Katrina.

Tot 2005 woonden hier 600.000 inwoners, maar na de passage van orkaan Katrina bleven er slechts 200.000 over. De rest vluchtte dieper landinwaarts richting Baton Rouge. Ondertussen geraakt de stad beetje bij beetje hersteld en wonen er opnieuw 300.000 mensen. Ik heb echter bepaalde wijken  met voornamelijk arme zwarte inwoners gezien die nog steeds volledig vernietigd zijn en waar acht jaar na de ramp de opbouw nog moet beginnen. Het historische centrum daarentegen met de legendarische French Quarter is volledig hersteld.

’s Avonds besluiten we om een stapje in de wereld te zetten op de kilometerslange Bourbon en Royal street. Alles wat niet mag in de andere staten van de VS, is hier toegestaan. Het is een walhalla voor iedere liefhebber van decadentie en extravaganza. Bier mag je er drinken op straat, homo’s en lesbiennes van homofobe staten in de VS zakken naar hier af voor een stevige party samen met de  talrijke vrijgezellenfeestjes. Bourbon street is één aaneenschakeling van stripteasebars, restaurants, cafés,... Fuifbeesten lopen in de gekste outfit op straat. Bij een zwoel avondbriesje in het immer tropische New Orleans kan je plaatsnemen in een oude kappersstoel op het terras van een bar waar een voluptueuze dienster jouw volgiet met whisky of andere sterke drank terwijl ze een lapdance doet. Van het puriteinse Arkansas ben ik in de hel beland. NOLA (de naam van New Orleans) doet zijn naam ‘city of sin’ alle eer aan.

Tijd om dit oord des verderf links te laten liggen en in één van de zijstraten een bar binnen te glippen op zoek naar een lokaal bier. New Orleans heeft twee goede brouwerijen, namelijk NOLA Brewing Company en Abita. We besluiten om d’er eens een goeie lap op te geven. Eeste bier is Hopitoulas van NOLA Brewing Company. Deze IPA van 6,5 % vol. alc. wordt gebrouwen met liefst zes moutsoorten en zes hopsoorten. Dit volmondige bier wordt verder nog gedryhopped met Amarillo en Simcoe hop om de aroma’s van citrus, perzik, pompelmoes en denneboom  te accentueren. Dit is werkelijk een smaakbom dat duidelijk met passie gebrouwen is door brouwmeester Peter ‘Hopzilla’ Caddoo. Andere bieren van NOLA Brewing Company zijn NOLA Blonde, Nola Brown, 7th St Wheat, Hurricane Saison, Flambeau Red en Smoky Mary.

Na deze super IPA besluit ik om enkele donkere bieren te proeven. Eerste slachtoffer  is Abita Andygator (8% vol. alc.) van Abita Brewing Company uit het naburige Abita Springs, Louisiana. Dit zware bier is een Helles Doppelbock en is dan weer opnieuw totaal verschillend van de diverse IPA’s die ik al geproefd heb. Dit is zware kost. Abita noemt het een ‘creature of the swamp’ net zoals de ‘alligators’. Abita maakt voor dit bier gebruik van Duitse gist en Amerikaanse Liberty hop. Ik ruik een bitterzoet gerookte mout met een lichte fruitige ondertoon. De geur neigt naar brood en koekjes. Het heeft een zalige, droge afdronk. Ideaal als foodpairing met een stevige blauwe kaas of Gorgonzola.

Nog een zwaarder kaliber wordt Abita Turbodog. Dit is een dark brown ale gebrouwen met Willamette hop en een combinatie van British pale, crystal en chocolademout. Dit bier heeft serieus wat body en een chocolade-toffee smaak zonder overdreven zoet te zijn. Dit is duidelijk een bier dat goed samengaat met een stevige hamburger of een hotdog met alles erop en eraan.

Ik besluit om te eindigen met een Abita Amber Lager, een zacht biertje type Munich style lager gebrouwen met crystal mout en Perle hop. Het is een zacht, moutig, licht gekaramaliseerd biertje met een mooie amberkleur. Dit bier zou zeer goed samengaan met de typische Louisiana boudin, een stevige worst met karakter. Een ideale afsluiter na een zware avond.

Niks beter om een kater te verwerken dan....een nieuw streekbier te proeven. Garden District met Magazine street en omgeving is één van die nieuwe, hippe wijken in New Orleans waar het heerlijk toeven is. Plaats van afspraak is het fameuze The Bulldog pub met een gigantische bierkaart. Een prachtig kader met personeel dat heel wat afweet van de Amerikaanse biermarkt.

Ik heb volgende bieren geproefd  :

·         Fat Tire - New Belgium Brewery uit Fort Collins, Colorado :  Achter de naam van deze brouwerij schuilt een leuk verhaal. De stichters maakten als hobbybrouwers een fietstocht op ‘fat tires’ door Europa en belandden uiteindelijk in België waar ze in de ban geraakten van de Belgische biercultuur. Dit bier van slechts 5,2 % vol. alc. is een absolute topper. Gebruikte hopsoorten zijn Willamette, Goldings en Target. Gebruikte moutsoorten zijn Pale, C-80, Munich en Victory. Het bier heeft een perfect evenwicht tussen de zoete biscuit  en caramel moutsmaken en de hoppige versheid. Mout en hop zijn perfect in balans. Je ruikt ook o.a. venkel en groene appel.

·         West Coast IPA - Green Flash Brewing Company uit San Diego, California : Dit is opnieuw een smaakbom  van 7,3% vol. alc. waarbij diverse hopsoorten gebruikt worden. Simcoe voor de unieke fruitigheid en een zeste van pompelmoes, Columbus voor de sterke hopscherpheid, Centennial voor denneboom en citrusaroma’s en Cascade voor het florale aroma. Kortom, een multidimensionele hopbeleving. Een bier voor liefhebbers van hoppige bieren en een voorbeeld hoe een IPA moet zijn

·         471 Small Batch - Breckenridge Brewery  uit Denver,  Colorado : Dit is een limited edition IPA. Het is een double IPA dat Pale, Munich, Caramel-30, Carapils en Torrifie Wheat moutsoorten combineert met Chinook, Centennial, Simcoe en Fuggles hopsoorten. De aanvang is bitterzoet gevolgd door een ontploffing van felle hoppigheid. Aroma is duidelijk milde dennegeur, hop,  pompelmoes, citrus en zelfs een vleugje vanille.

·         Stone Sublimely Self Righteous Ale - Stone Brewing Company uit Escondido, California : Dit is duidelijk de vreemde eend in de bijt. Deze black IPA van 8,7% vol. alc. is kruidig en vrij fruitig. Smaak is overwegend cacao en vrij bitter. De afdronk is heel droog. Ik had het bier vooral gekozen door de prachtige naam, maar uiteindelijk was het een meevaller. Een koppig biertje voor koppige mensen.

Na een stevige Cajunlunch is het tijd om uit te waaien op een airboat in de moerassen (‘swamps’) van het Jean Lafitte National Park. Je kan dit perfect vergelijken met een boottocht in de Everglades van Florida. Je scheurt eerst tegen een rotvaart over de open zee om uiteindelijk in de moerassen te genieten van de unieke fauna & flora. Een overvloed aan krokodillen, pelikanen, schildpadden, ... een unieke belevenis.

Ondertussen is het tijd voor het laatste gedeelte van onze reis richting Fort Worth, Texas. Fort Worth is met zijn 800.000 inwoners het kleine (?) broertje van het naburige Dallas. In tegenstelling tot het saaie Dallas waar ’s avonds en in het weekend niks te beleven valt, noemen ze Fort Worth ‘Funky Town’.  Het centrum is een aaneenschakeling van bars en restaurants. Bovendien is het de hoofdstad van de cowboys en dat merk je zeker in het Stockyard District. Dit is een replica van een dorp uit de Far West vol saloons. De Texanen zijn een fier volk die hun afkomst zeker niet loochenen. Men draagt cowboyboots en een echte cowboyhoed (Stetson). Bovendien worden dagelijks een horde Texaanse Longhornkoeien door de straaten gejaagd en worden regelmatig stampedes georganiseerd. We besluiten om te gaan lunchen in Billy Bob’s Texas, de grootste honky tonky bar van de wereld met 6000 plaatsen in het restaurant. Je kan er o.a. ‘bull ride’ doen op mechanische en soms zelfs echte stieren.

Ik probeer dan ook de lokale delicatesse...rocky mountain oysters. Kort samen gevat, dit zijn gefrituurde stierekloten die smaken zoals zwezerik.

In downtown Fort Worth ontdekken we een leuke lokale pub waar we getipt worden dat er die avond een exclusieve nocturne is in de lokale microbrewery Rahr & Sons. Voor tien dollar kan je drie van hun bieren proeven en krijg je bovendien een exclusief glas mee naar huis.

Die avond is Rahr & Sons Brewing Company the place to be. Opnieuw blijkt hoe populair lokale bieren zijn in de VS. Er is heel wat volk afgezakt, maar gelukkig is alles goed georganiseerd. Tussen de brouwketels en de silo’s staan op diverse plaatsen tapinstallaties en natuurlijk een grote toeristenshop waar je zelfs wielertruitjes van de brouwerij kunt kopen. Op gebied van merchandising kunnen we duidelijk nog iets leren van de Amerikanen. Als klap op de vuurpijl brengt de brouwerij die avond een exclusief bier uit, maar dat blijft voorlopig een verrassing. De naam Rahr wordt geassocieerd met de brouwerijwereld sinds 166 jaar toen de overgrootvader van de huidige brouwer de Rahr Brewery startte. In 2004 neemt de brouwerij een nieuwe start en onstaat  Rahr & Sons Brewing Company uit Fort Worth, Texas met Fritz Rahr aan de roerstok.

Het eerste bier dat ik degusteer is de Stormcloud IPA (6,5 % vol. alc.). Tijdens een hevige storm op de Atlantische Oceaan tussen zijn bakermat Duitsland en zijn nieuwe thuis VS, riep William Rahr “Roll on old sea! And when the storm clouds have destroyed themselves, we will be standing and drinking!!!”. Om deze memorabele reis te herdenken, heeft Fritz Rahr kort nadien een English-style IPA gebrouwen met een zweem van Duitse invloed. Dit is zonder meer een degelijke IPA zoals ik er al enkele geproefd heb. Het is duidelijk een German style IPA waarbij gebruik gemaakt word van een blend van Duitse mout, hopsoorten en gist. Je proeft duidelijk fruitige en kruidige hopkarakteristieken. Het is al bij al een vrij zachte IPA met een droge, bittere afdronk.

Tweede bier is de Texas Red, een Amber Lager van 5% vol. alc. Dit is een uitgebalanceerd bier  met een goed evenwicht tussen de carameltoetsen, de zachte moutsmaak en het beetje hop. Texas Red is duidelijk een ‘super-smooth’ bier dat vlot binnengaat...geen complex bier.

Derde bier is de Ugly Pug (5% vol. alc.). Dit is een Black Lager (Schwarzbier) en is een aangename verrassing. Ugly Pug is heel donker in kleur, maar licht in body. De geroosterde moutsoorten geven een heerlijke smaak van chocolade en koffie zonder zeemzoet te zijn. Het echte verhaal zit hem echter in de naam. Toen Fritz Rahr voor de eerste keer Oscar, de hond van zijn schoonmoeder, zag, riep hij  ‘What an ugly Pug!’ en zo werd het bier genoemd naar de hond van zijn schoonmoeder.

Als top of the bill is er de 9th Anniversary. Dit bier is net gebrouwen en kan voor de eerste keer geproefd worden naar aanleiding van de 9e verjaardag van de brouwerij Rahr & Sons Brewing Company. Dit bier lijkt verdacht op de Duvel Tripel Hop 2013, want er wordt eveneens Sorachi hop gebruikt. Een heel fruitig, maar toch bitter bier dat vlot binnengaat en in de zomer een zonder twijfel een goede dorstlesser is. Een aangename ontdekking dat zonder twijfel een succes kan worden in Fort Worth.

Tijd om terug te gaan naar het hotel want de volgende ochtend begint het echte werk op de conferentie.

Als slotconcusie heb ik vastgesteld dat er verdomd veel goede microbreweries zijn in de VS met een onwaarschijnlijk gamma aan bieren. Deze bieren moeten absoluut niet onderdoen voor de Belgische bieren en het is volgens mij een kwestie van tijd vooraleer sommige van deze bieren de wereld veroveren. De merchandisingtrukkendoos hebben de Amerikanen al onder de knie, maar nu volgt ook in een recordtempo de kunst van het brouwen van lekker bier.

Bovendien heb ik vastgesteld dat de Belgische bieren hotter dan hot zijn in de VS. De doorsnee Amerikaan kent gemiddeld vrij veel  van lokale bieren. Continu word je aangesproken met de vraag ‘Where are you from’ en als je antwoordt ‘From Belgium’ beginnen ze spontaan over de Belgische bieren. Regelmatig kom je wel iemand tegen die al eens naar België geweest is en Belgische streekbieren geproefd heeft. Als je dan ook vermeldt dat je lid bent van een bierdegustatieclub en gestudeerd hebt voor bierzytholoog, is het hek helemaal van de dam. Ze hangen dan werkelijk aan jouw lippen en onmiddelijk brengen ze jou op de hoogte in welk bar je welk lokaal bier kan proeven. De bars zien er doorgaans heel ‘vintage’ uit met een rijk gamma aan bieren op de kaart waar ze jou trouwens doorgaans vakkundig verder kunnen helpen met jouw keuze van bier.

Het is duidelijk dat de Belgische biercultuur een goudmijn is. We mogen echter niet blijven stilzitten en moeten verder innovatief blijven te werk gaan, want  voor Amerikanen is the sky the limit.